اصول کوهنوردی

کوهنوردی ورزشی است که محبوبیت زیادی پیدا کرده است و افراد زیادی تمایل دارند در آن شرکت کنند. علاقه‌مندان به کوهنوردی می‌خواهند محدودیت‌ها را پشت سر بگذارند و اکنون در حال صعود به بلندترین قله‌های جهان و همچنین بلندترین قله‌های ایران هستند. همچنین افرادی هستند که می خواهند در اشکال مختلف کوهنوردی از جمله رفتن به یخچال های طبیعی و صخره نوردی شرکت کنند. این ورزش محبوب است زیرا چالش‌های فیزیکی، ذهنی و محیطی زیادی را ایجاد می‌کند که شرکت‌کنندگان را هر بار که تلاش می‌کنند به قله‌ای کوهستانی صعود کنند، با هیجان چالش جدید درگیر و انگیزه می‌دهند. هدف این مقاله ارائه راهنمای اصول کوهنوردی با تمرکز بر ایمنی است. این مقاله برای هر فردی است که می خواهد اصول اولیه کوهنوردی را بیاموزد.

راهنمای اصول کوهنوردی

با رعایت یک سری قوانین ساده اصول کوهنوردی مانند مراحل صحیح و توزیع مناسب انرژی می توانید از آسیب های رایج ورزش های سنگنوردی جلوگیری کنید. بسیاری از کوهنوردان بدحال هستند و به دلیل رعایت نکردن این اصول کوهنوردی ساده از فیزیوتراپیست ها کمک می گیرند. بنابراین قبل از صعود بهتر است اصول پیاده روی صحیح در کوهنوردی را بیاموزید.

چرا روش پیاده روی در کوهنوردی مهم است؟

اولین اندام فعال هر کوهنورد در ورزش کوهنوردی پا است. اگر فرد بتواند از این اندام به درستی استفاده کند، کمتر دچار خستگی می شود. دستیابی به این هدف مستلزم هماهنگی بین سیستم تنفسی و سایر اعضای بدن است. قدم صحیح در واقع نوعی قدم است که باعث تنگی نفس فرد نمی شود.

گرم کردن اصل اساسی کوهنوردی

اولین اصل اصول کوهنوردی برای آماده شدن برای هر ورزشی، گرم کردن بدن است. کوهنوردی نیز از این قاعده مستثنی نیست. گرم کردن به دو صورت انجام می شود: اولاً با گرم کردن بدن، با کشش و کشش در ابتدای حرکت و دوم، گرم کردن بدن با پیاده روی بسیار آهسته و یک قدم کوتاه در شروع حرکت.

راه های جلوگیری از ساییدگی مفصل زانو

باید بدانیم که تنها راه جلوگیری از ساییدگی مفاصل زانو تقویت عضلات چهار سر ران (بالای زانو) علاوه بر رعایت نکات زیر است. بهترین ورزش برای تقویت این عضلات دویدن مکرر، منظم و مناسب است. اگر زمان و مکان مناسبی برای دویدن ندارید، می توانید از این روش ساده و کارآمد استفاده کنید:

روی صندلی بنشینید؛ پاهای خود را بالا بیاورید و در مقابل خود صاف کنید، چند ثانیه نگه دارید و سپس رها کنید. این کار را دوباره تکرار کنید. در روزهای بعد که ماهیچه های پا قوی تر می شوند، می توانید آنها را برای مدت طولانی تری بالا نگه دارید یا حتی وزنه های کوچکی مانند کتاب یا بالش را روی آنها قرار دهید و تعداد تکرارها را افزایش دهید.

روش صحیح پیاده روی در کوهنوردی

اول از همه باید کفش کوهنوردی مناسب بپوشید. مقاله چه کفشی مناسب کوهنوردی است؟ شما را در این زمینه راهنمایی می کند.

هنگام حرکت، فاصله پاها باید به اندازه عرض شانه ها باشد و زیاد باز نشوند.

بدن در هر حالت ایستاده باید عمود بر افق باشد.

ابتدا باید انگشت پا و سپس پاشنه پا را روی زمین قرار داد.

در هر مرحله، پای نگهدارنده صاف است. سپس، پای بعدی از روی زمین بلند می شود. با زانوهای خمیده بالا نروید.

تمام کف پاها باید روی زمین قرار گیرد. استفاده از نوک پا باعث خستگی زودرس عضلات پا می شود. البته در شیب های تند، پا روی انگشتان پا می گذارید.

قدم زدن صحیح همان مراحل با ریتم منظم و یکنواخت است.

در شیب های بالای 20 درجه بهتر است به صورت زیگزاگ صعود کنید. البته با افزایش شیب، زاویه بین دو خط زیگزاگ باید کمتر باشد و طول مسیر زیگزاگ با توجه به عرض منطقه مانور افزایش یابد.

بازگرداندن ماهیچه به حالت اولیه بسیار مهم است. زیرا هر اندازه ماهیچه سفت تر است. در حالت انقباض انرژی بیشتری جذب می کند.

قدم زدن باید آهسته و پیوسته باشد.

تنظیم تنفس و سرعت از افزایش ضربان قلب و در نهایت خستگی زودرس جلوگیری می کند. در شرایط عادی هر دو مرحله دم و بازدم و تنفس باید از طریق بینی و به طور کامل انجام شود (در اصطلاح دیافراگم).

از طریق بینی نفس بکشید زیرا تنفس از راه دهان باعث خشکی گلو، تشنگی و سرماخوردگی و عفونت گلو در هوای سرد می شود.

در شیب های تند و در ارتفاعات بالا، با هر قدم نفس خود را بیرون دهید و با قدم بعدی دم را باز کنید.

بعد از هر ساعت حرکت، پنج دقیقه استراحت لازم است.

برای هر صعود، مهمترین مسئله توزیع صحیح انرژی است.

چگونه در سراشیبی حرکت کنیم

اولین مرحله آماده سازی هنگام حرکت در سراشیبی پوشیدن یک جوراب ضخیم و نرم دیگر در داخل چکمه و جلوگیری از حرکت زیاد پا در چکمه با بستن بندها محکم است.

چهار مرحله حرکت سراشیبی

گام‌هایی که در سراشیبی برداشته می‌شوند باید متعادل‌تر از گام‌هایی باشند که تنها تحت تأثیر گرانش برداشته می‌شوند.

در هر مرحله پا با زانو شکسته روی زمین قرار می گیرد و پاها به طور منظم و پیوسته در کنار هم حرکت می کنند. پیاده روی در سراشیبی به سختی پیاده روی در سربالایی نیست، اما نباید از شدت آسیب دیدگی چشم پوشی کرد.

در نزول است که خراش های پوستی ایجاد می شود و مفصل زانو جابجا می شود و مچ پا می پیچد. بنابراین سرعت پیاده روی در سربالایی نباید خیلی بیشتر از سرعت پیاده روی در سربالایی باشد.

در سراشیبی انسان باید با اقتدار و کنترل قدم های خود را بردارد و به سرعت خود توجه کند. مشخص است که کامیون با هر دنده ای که در سربالایی حرکت می کند حداکثر با یک دنده سبک تر از سراشیبی حرکت می کند. همچنین به همان اندازه که در سربالایی اهمیت دارد به استراحت در سرازیری نیز توجه کنید.

پایین آمدن از کوه

پای خود را کمی از زانو خم کنید و به صورت انعطاف پذیر حرکت کنید.

ابتدا پاشنه پا و سپس انگشت پا را روی زمین قرار دهید.

اگر شیب تند است، با پاهایتان در یک راه پله و از کنار پایین بروید.

در اسکی روی شن باید بدن خود را کمی خم کنید، پاشنه خود را در ماسه فرو کنید و فرود بیایید.

روش پیاده روی در پیاده روی های طولانی

گام های متعادل، ریتم ثابت و سرعت یکنواخت در کوهنوردی ضروری است. یکی از روش های مهم پیاده روی، روش گام و استراحت است. در این روش سرعت واکر تنظیم می شود و انرژی به صورت متعادل صرفه جویی و مصرف می شود. پیاده روی در کوهستان نیاز به انرژی زیادی دارد. بنابراین پاها و ریه ها به استراحت کوتاهی در حین حرکت نیاز دارند. در گام آهسته، چون در هر مرحله یک لحظه مکث وجود دارد، تعداد تنفس نیز باید با این جریان مطابقت داشته باشد. به عنوان مثال، در شرایط عادی، هر سه یا چهار مرحله باید با دم و هر سه یا چهار مرحله با بازدم هماهنگ شود. در این مثال، مراحل سریع‌تر از ریه‌های فرد کار می‌کنند. همچنین مراحل باید در مکث ایجاد شده استراحت کنند.

در ارتفاعاتی که هوا رقیق است، ریه ها باید مکث کنند و هر دو، سه، یا پنج نفس یک قدم بردارند. همچنین در ارتفاعات بالا، کوهنوردان باید آگاهانه نفس های عمیق، سریع و مداوم بکشند. در ارتفاعات پایین، عضلات پا به زمان بیشتری برای به دست آوردن انرژی نیاز دارند. یک عامل ضروری در راهپیمایی همراه با استراحت، هماهنگی روحی و روانی است. وقتی قله دور و دست نیافتنی به نظر می رسد، باید به این روش اعتماد کرد و مسافت های باقی مانده را به آرامی و پیوسته طی کرد.

در این نوع حرکات باید گام ها را آهسته تر از حد معمول برداشت تا تنفس در صحبت کردن اختلال ایجاد نکند. اگر هنگام حرکت دچار تنگی نفس هستید و نمی توانید به راحتی با دیگران صحبت کنید، می توان نتیجه گرفت که سرعت راه رفتن زیاد است. سرعت آرام و ثابت نیاز به استراحت و ایستادن ثابت کمتری دارد و بسیار بهتر از سرعتی است که نیاز به استراحت بیشتری دارد. یک کوهنورد باید بتواند حداقل یک ساعت بدون استراحت در شیب های تند با هماهنگی راه برود و تنفس خود را کنترل کند. یک مبتدی نباید بیش از ده کیلومتر در روز پیاده روی کند، مخصوصاً زمانی که ارتفاع بیش از 1500 متر باشد. در مناطق برفی و صخره ای این مقدار به همین نسبت کاهش می یابد.

تعیین روش صحیح پیاده روی در کوهنوردی

تعیین روش صحیح پیاده روی در اصول کوهنوردی به عوامل مختلفی از جمله قدرت بدنی، میزان بار، مسافت و زمان بستگی دارد. بنابراین برای پیاده روی مناسب در مناطق مختلف دستیابی به شرایط واحد و یکسان غیرممکن است، اما عوامل اساسی و مهمی که در راهپیمایی صحیح نقش تعیین کننده دارند به ترتیب زیر بیان می شود.

سرعت راهپیمایی و تعیین صحت آن.

اتخاذ روشی که بر اساس آن سرعت راه رفتن تنظیم شده و در انرژی بدن صرفه جویی شود.

استراحت های لازم در راهپیمایی

1- سرعت پیاده روی

توجه به دو قسمت از بدن که کنترل‌ های جداگانه‌ای روی اندام‌ها اعمال می‌کنند به ما کمک می‌کند تا سرعت صحیح راه رفتن خود را تعیین کنیم: قلب و ریه‌ها.

در مرحله اول: «قلب»؛ از آنجایی که هرکسی می تواند با سرعتی که ضربان قلبش اجازه می دهد حرکت کند، زمانی که قدم زدن نیاز به تلاش زیادی دارد و با افزایش ضربان قلب همراه است، این نشان دهنده بالا بودن سرعت راه رفتن است.

دوم: «ریه» از آنجایی که انسان می تواند به اندازه ریه هایش سرعت داشته باشد، مسلماً وقتی ریه ها به شدت در جستجوی هوای تازه هستند، می توان نتیجه گرفت که سرعت راه رفتن زیاد است. وجود هر یک از علائم بالا به این معنی است که باید سرعت راهپیمایی را کاهش دهیم. بنابراین معلوم است که پاهای یک کوهنورد به دلیل ارتباط مستقیم بین قدرت پاها در هنگام راهپیمایی و ضربان قلب و تنفس ریه، قلب و ریه دوم اوست.

سرعت در طول راهپیمایی تغییر می کند. در ابتدای راهپیمایی به خصوص صبح ها بهتر است آهسته حرکت کنیم تا بدن از خواسته های ما آگاه شود و هماهنگی بین فعالیت های اندام های مختلف از جمله چشم، پا، قلب و ریه ها برقرار شود. . فرد پس از مدتی پیاده روی آمادگی بیشتری دارد و با قدرت و قدرت بدنی خوبی حرکت می کند. در واقع ارتباط بین چشم ها، پاها، قلب و ریه ها به نحو مطلوبی برقرار می شود و با جریان یافتن خون در بدن، عضلات و اعصاب مربوطه نرم می شوند و تحرک بیشتر و بهتری برای واکنش نشان می دهند.

2- تنظیم سرعت و ذخیره انرژی

برای یادگیری نحوه صحیح حرکت در شیب‌ها، تصور کنید که در پایین پله‌ها ایستاده‌اید. برای شروع، زانوهای خود را تا حد امکان به عقب خم کنید و مفصل زانو را تا حد امکان جامع و در یک خط مستقیم و عمود بر زمین قرار دهید. سپس یک قدم به جلو بردارید و پای عقب را صاف و در وضعیت ثابت نگه دارید. پس از قرار دادن پای خود روی پله اول، پای دیگر خود را حرکت داده و قدم بعدی را بردارید. این بار باید پایی را که روی پله اول قرار دارد صاف و ثابت نگه دارید. این تغییر پاها باید در طول راهپیمایی رعایت شود. به این ترتیب وزن وزن شما مستقیماً روی استخوان های ساق پا قرار می گیرد و فشار حاصله تا حد امکان به زمین منتقل می شود.

به این ترتیب هر پا در حین راه رفتن فرصتی برای استراحت لحظه ای پیدا می کند. بهتر است این حرکت را روی پله ها تمرین کنید تا اینکه آن را روی کوه تجربه کنید. هنگام راه رفتن ابتدا باید مراحل را به موازات کف پا برداشته و سپس پاشنه پا را روی زمین قرار داد. بنابراین نباید ابتدا انگشت پا را از بیرون یا از پاشنه روی زمین قرار دهید. عضلات پا وظیفه حرکت اهرم و مفاصل را بر عهده دارند نه تحمل سنگینی و فشار ناشی از وزن بدن. به همین دلیل توجه به اندازه پله ها و فاصله آنها از زمین بسیار موثر است. در انجام حرکات ورزشی اندازه طبیعی بدن نقش بسزایی دارد و تجربه ثابت کرده است که اندازه قدم های هر فرد در راهپیمایی با اندازه طبیعی کمر او برابری می کند.

فاصله پله ها از زمین نباید بیشتر از مچ پا باشد. زیرا در غیر این صورت عضلات در هنگام حرکت و راه رفتن انرژی بیشتری صرف می کنند و زودتر خسته و ضعیف می شوند. توجه به مسیر از طریق چشم امری حیاتی است و نمی تواند به یک عادت و تمرین عادی تبدیل شود. کوه محیطی است که تحت تاثیر نیروهای طبیعی زیادی قرار دارد و مثلا مسیری که قبلا تجربه کرده اید ممکن است بر اثر ریزش کوه، سیل، ریزش بهمن و ده ها اثر دیگر تغییر کند. نادیده گرفتن نکات ذکر شده در بالا ممکن است باعث آسیب به عضلات و مفاصل شود.

3- استراحت در طول صعود

در ساعات اولیه روز که بدن هنوز خسته نشده است، توقف ها باید بسیار کم و کوتاه باشد. برای کسانی که در حال استراحت هستند، بهتر است بایستند و به درخت یا تخته سنگی تکیه کنند، کوله پشتی را از روی شانه خود بردارید، عبایی بپوشند و نفس عمیقی بکشند. در ساعات بعدی بدن راهپیمایی نیاز به استراحت کامل دارد.

در این میان واکرها می توانند در جای مناسب بنشینند و در حالی که پاها صاف و کشیده روی زمین هستند، می توان غذا و نوشیدنی شیرین خورد. از نظر روانشناسی بهتر است در بالای شیب استراحت کنید تا در پایین. همچنین سعی کنید مکانی را انتخاب کنید که مشرف به مناظر خوب باشد و امکان عکس گرفتن را به شما بدهد. انجام این کار ذهن شما را از پاها و ماهیچه های خسته خود دور می کند. در مناطق مشرف به باد استراحت نکنید زیرا باد و هوای سرد به سرعت عضلات شما را می بندد.

4- تنفس صحیح در کوه

تنفس باید عمیق و صحیح انجام شود. برخلاف کاری که اکثر افراد انجام می دهند، حجم ریه ها نباید از طرفین افزایش یابد. در نتیجه این نوع تنفس اشتباه، حجم قفسه سینه افزایش می یابد.

تنفس صحیح، حجم ریه ها از ناحیه تحتانی افزایش می یابد که با افزایش حجم شکم همراه است. این شکل از تنفس را می توان در ناحیه شکم به صورت نبض مشخص و واضح مشاهده کرد.

بنابراین، از نظر راحتی، هرگز نباید کمر را با کمربند و مانند آن محکم بست; کمربند باید تا حد امکان بسته شود. در این روش باید سعی شود هوای بازدمی به سمت پایین ریه هدایت شود و ریه ها از هوای بازدمی جمع آوری شود. بازدم باید پس از چند ثانیه مکث و حداقل سه ثانیه پس از دم، با فشار دادن دیافراگم به قسمت پایینی ریه ها با حداکثر تخلیه انجام شود.

چگونه در کوهنوردی حرکت کنیم؟

به طور کلی می توان گفت که فرمول کلاسیک استپینگ به شرح زیر است:

هماهنگی گام با نفس، تنظیم سرعت حرکت با شیب و سختی مسیر.

در تابستان استراحت در فواصل زمانی معین و در مکان های بدون باد.

حرکت مداوم در زمستان.

نه خیلی سریع و نه خیلی آهسته (معمولاً در ابتدا کند و بعد از گرم کردن سریعتر).

حرکت با چشمان باز با در نظر گرفتن محیط اطراف و مسیر برگشت با در نظر گرفتن فواصل، موانع و زمان ها.

در صورت لزوم یادداشت برداری کنید و تا حد امکان اطلاعات جمع آوری کنید.

با دقت و بدون ریسک زیاد.

هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم کنید که کمتر خسته شوید. پیاده روی سریع در سربالایی، به خصوص برای کسانی که آمادگی جسمانی لازم را ندارند یا کوله پشتی سنگین حمل می کنند، نه تنها باعث تنگی نفس می شود، بلکه نیاز به انرژی بیشتری نیز دارد. در صورت ادامه این عمل فرد به اصطلاح کوهنورد خواهد بود. بیشتر افرادی که در کوهستان رنج می برند کسانی هستند که انرژی خود را به خوبی توزیع نکرده اند.

طول پله باید با در نظر گرفتن ارتفاع و عوامل دیگری مانند شیب مسیر تنظیم شود.

گام های بلند را می توان در مکان های تقریبا مسطح با شیب کمی برداشت. اما در سربالایی ها و مناطق شیب دار باید فاصله پله ها را کوتاهتر در نظر گرفت تا خستگی به کمترین حد خود برسد.

هنگام راه رفتن، تمام سطح پا باید روی زمین قرار گیرد. اما در برخی از سربالایی ها می توانید از قسمت جلوی پا نیز استفاده کنید.

یکی از ضروری ترین نکات در کوهنوردی، تنفس صحیح در هنگام صعود و فرود است. زیرا با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن می رسد. به خصوص در ارتفاعات به دلیل کاهش میزان هوا، بدن برای دریافت اکسیژن مورد نیاز خود نیاز به مصرف انرژی بیشتری دارد.

هنگام دم می توانید هم از بینی و هم از دهان (با نسبت 70 به 30 درصد) استفاده کنید. استفاده فقط از بینی با توجه به تمام مزایای آن به دلیل حجم کمتر هوای ورودی گاهی امکان پذیر نیست.

هنگام بازدم باید هوای ریه ها را به شدت از دهان خارج کرد (بازدم قوی) تا حد امکان از حجم هوای مرده در ریه ها کاسته شود و هوای غنی از اکسیژن جایگزین شود.

تعداد دم و بازدم به عواملی مانند قد، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول پله ها، حجم ریه، رطوبت هوا و در نهایت وضعیت سر و گردن بستگی دارد.

معمولا نمی توان به طور دقیق مدت زمان یک مسیر مشخص را تعیین کرد. اما برای به دست آوردن این زمان می توان از روش هایی با دقت قابل قبولی استفاده کرد.

یکی از این روش ها به قانون نایسمیت معروف است. با استفاده از این قانون و داشتن نقشه های بزرگ (مقیاس 1/5000 یا بزرگتر) می توان تقریب خوبی برای زمان انجام یک برنامه قبل از انجام آن بدست آورد.

قانون تخمین زمان تکمیل برنامه نایسمیت

برای هر 5 کیلومتر پیاده روی در مسیرهای صاف و ساده 1 ساعت زمان می برد.

به ازای هر 3 کیلومتر بالا رفتن از شیب هایی که شما را دچار مشکل می کند، 1 ساعت طول می کشد.

برای هر 1 کیلومتر مسیر ناهموار، بوته ضخیم، برف نرم و و 1 ساعت طول می کشد.

به ازای هر 500 متر افزایش ارتفاع، 1 ساعت به کل زمان اضافه می شود.

به ازای هر 1000 متر کاهش ارتفاع، 1 ساعت به کل زمان اضافه می شود.

در مجموع به ازای هر 5 ساعت، 1 ساعت اضافی برای اتلاف وقت و استراحت در نظر گرفته می شود.

شما باید بعد از حدود 2 ساعت صعود مداوم به حدود 10 تا 15 دقیقه استراحت عادت کنید تا بدن شما بتواند خود را برای فعالیت بعدی آماده کند.

هنگام عبور از سطوح شیب دار، باید عمود بر سطح حرکت کنید. در این حالت پاهای خود را عمود بر افق قرار دهید.

شما همچنین می توانید از چوب پیاده روی در شیب استفاده کنید.

تا حد امکان از بالا رفتن از دامنه های پر از شن و ماسه خودداری کنید. زیرا با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را طی خواهید کرد. در این نوع مکان ها باید جایی را انتخاب کرد که فرد به سمت عقب لیز نخورد، هنگام پایین آمدن از این نوع سطوح ابتدا باید پاشنه پا را روی زمین گذاشت.

هنگام پایین آمدن از شیب های تند، بهتر است پله های کوتاه تری را انتخاب کنید. رعایت فاصله مناسب با فرد مقابل نیز یکی از واجبات است. به طوری که اگر جلویی ناگهان بایستد، تعادل نفر قبلی به هم نخورد و احتمالاً به فرد مقابل ضربه نمی زند. از طرف دیگر، اگر تعادل فرد پشت سر به هم بخورد، فرد مقابل زمان کافی برای واکنش دارد. باید به یاد داشته باشیم که هنگام پایین آمدن، زانوها را خم کنید و بالاتنه را مطابق شیب مسیر به جلو متمایل کنید، مشروط بر اینکه مرکز ثقل بدن در سطح تکیه گاه بدن باقی بماند.

حتماً در شیب مارپیچ (زیگزاگ) بیش از 20 درجه هم در هنگام صعود و هم در هنگام فرود بروید. زیرا در این صورت فشار وارده به بدن بسیار کمتر خواهد بود. به یاد داشته باشید که هر چه شیب تندتر باشد، زاویه بین دو خط زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ کوتاهتر می شود و طول مسیر زیگزاگ با توجه به عرض منطقه مانور طولانی تر می شود.

هنگام بالا رفتن از شیب بهتر است از عصا استفاده کنید و تا حد امکان از مسیرهای نامشخص خودداری کنید.

مسیرهایی با شیب کم را می توان مستقیماً بالا رفت. بیشتر این مسیرها مسیرهایی هستند که کوه نشینان آن منطقه در گذشته های دور در شرایط آب و هوایی مناسب به دلایل مختلف طی می کردند که اکنون مورد توجه کوهنوردان قرار گرفته است. چنین مسیرهایی اغلب در کنار رودخانه ها یا در حاشیه کوه ها قرار دارند.

مهم نیست که چگونه از یک شیب بالا می رویم، پای باردار همیشه باید بعد از هر مرحله صاف باشد. این عمل باعث می شود که فشار وزن بدن از عضلات پا به استخوان ها و تاندون ها منتقل شود. در غیر این صورت، عضلات ساق باید دائماً وزن بدن را تحمل کنند. این باعث خستگی زودرس می شود.

عبور از رودخانه و جریان آب

راه های عبور از رودخانه ها و تاثیرات عمق آب، سرعت جریان آب و عرض رودخانه یکی از مسائلی است که کوهنوردان با آن مواجه هستند که در این مقاله به آن پرداخته شده است:

تا حد امکان سعی کنید از پل ها یا گذرگاه هایی استفاده کنید که امکان عبور از رودخانه ها را فراهم می کند، حتی اگر فاصله آنها دور باشد و مجبور باشید مسافت بیشتری را طی کنید. فقط در مواقع ضروری و اجتناب ناپذیر وارد آب شوید. اگر به هر دلیلی مجبور به عبور از آب هستید این نکات را در نظر بگیرید.

اقلام ضروری برای عبور از رودخانه

•  دمای هوا: خیس شدن در فصول سرد می تواند زندگی شما را به خطر بیندازد. قبل از حرکت در آب، لازم است از در دسترس بودن لباس خشک اضافی و همچنین امکان تولید گرما (مانند دسترسی به چوب برای روشن کردن آتش) اطمینان حاصل شود. اگر این شرایط رعایت نشد، اکیداً توصیه می کنیم که بازگردید. بسیار مهم است که بتوانید کفش ها را خشک کنید.
• عمق آب: هر چه عمق آب بیشتر باشد، نیاز به حمایت از اعضای تیم بیشتر می شود. اگر عمق آب کمتر از گردن اعضای تیم باشد و یک طناب به پهنای رودخانه داشته باشید، کار راحت‌تر خواهد بود. در این صورت یکی از اعضای قوی تیم باید ابتدا با بستن یک سر طناب به خود از رودخانه عبور کند و سپس با کمک یکی از دیگر اعضای تیم در این سمت رودخانه، طناب را ببندد. دو سر طناب به طوری که طناب زیاد کشیده نشود و کمی آویزان شود. سپس بقیه تیم باید با توجه به جریان آب از سمت چپ یا راست طناب عبور کنند. اما اگر عمق آب بیشتر از گردن اعضای تیم باشد یا طناب انفرادی کافی نداشته باشید، چاره ای جز شنا برای عبور از رودخانه نخواهید داشت. همچنین حتی اگر عمق آب تا سینه شما باشد، اما فشار و سرعت آب بیشتر باشد، بهتر است در آن شنا کنید. برای شنا ابتدا کوله پشتی خود را بردارید و زیر سینه خود قرار دهید و سپس دستان خود را روی آن قرار دهید. سپس چهار دست و پا و مانند سگ از رودخانه عبور کنید. ترجیحا به صورت انفرادی شنا کنید تا اگر برای فردی اتفاقی افتاد دیگران به او کمک کنند.
• سرعت جریان آب: هرچه سرعت و عمق جریان آب بیشتر باشد، باید در جهت جریان رودخانه شنا کنید، حتی اگر در فاصله 50 متری زیر رودخانه بتوانید به آن سمت رودخانه برسید. توجه داشته باشید که حفظ جانتان مهمتر از نجات کیفتان است و اگر احساس می کنید نگه داشتن کیفتان می تواند جانتان را به خطر بیندازد، کیف را رها کنید و خودتان را نجات دهید. همچنین باید به صخره های وسط و اطراف رودخانه و همچنین احتمال وجود آبشار در کف رودخانه توجه بیشتری کرد.
•  عرض رودخانه: اگر عرض رودخانه کم باشد می توان از چوب یا باتوم برای تکیه گاه استفاده کرد.

به پایان این مقاله رسیدیم، امیدواریم که مقاله “اصول کوهنوردی” مورد قبول شما بوده باشد. همچنین ممکن است بخواهید مقاله دیگر ما را در مورد 4 نکته برای پیاده روی به تنهایی را ببینید.